Wat je zegt ben je zelf

Wanneer heb jij voor het laatst iemand be- of veroordeeld? Je een –onuitgesproken- mening gevormd zonder dat je eigenlijk precies wist wat ‘het (levens)verhaal’ van de ander was? Mij bekruipt sterk het gevoel dat we dit regelmatig doen. Te vaak.

Unieke verhalen
Iedereen heeft zijn eigen verhaal; een optelsom van de dingen die je hebt gedaan in je leven, je jeugd en opvoeding, de fouten die je hebt gemaakt, geluksmomenten, de mensen die je hebt ontmoet, etc.  Jouw ervaringen en jouw belevingswereld. Elk verhaal is daarmee ook uniek en vormt de basis voor bepaald gedrag en reacties. Wanneer we een ander ontmoeten ontstaat de situatie dat 2 unieke verhalen elkaars weg kruisen. Verhalen die qua inhoud totaal onbekend zijn voor de ander. Is het dan eigenlijk niet heel erg kort door de bocht als we ons, zonder het verhaal te kennen al een mening vormen ten aanzien van hoe iemand doet of wie hij is?

Wat je zegt….
Sterker nog; een mening of een oordeel is jouw interpretatie van het gedrag en de reacties van de ander en zegt niets over de werkelijkheid. Je interpreteert de mensen om je heen en de situaties waarin je je bevindt weer vanuit jouw eigen ervaringen en daarmee ook jouw eigen verhaal. Dus een (te) snel oordeel over een mens of een situaties zegt eigenlijk vooral iets over jezelf en hetgeen jij hebt meegemaakt.  “Wat je zegt, ben je zelluf” zeiden wij op de kleuterschool al….

Mooi om je hierin te beseffen is dat het gedrag van de ander het gevolg is van iets (de ervaringen die hij met zich meedraagt) en niet gericht is op jou persoonlijk. Het zou, in mijn ogen van grote waarde zijn om juist hiernaar te kijken en te proberen het boek van de ander te lezen. Vervang je mening door belangstelling voor de ander; wees hierin open, geïnteresseerd en probeer een eventueel oordeel echt zo lang mogelijk uit te stellen. En wees aardig. Altijd.

Deel dit bericht: