In een van mijn vorige blogs schreef ik er al over dat je niet alles moet geloven wat je denkt. Op de een of andere manier blijft dat actueel. Het speelt door mijn hoofd en ik probeer me regelmatig bewust te zijn van wat ik allemaal denk. Omdat het zo razendsnel gaat, die gedachten, is het best lastig om dat allemaal bij te houden. Soms lijkt het een losgeslagen bende daarboven, zeker als je erop gaat letten..
Nu bedacht ik me laatst dat op het moment dat ik kijk/luister naar wat ik allemaal aan het denken ben, ik dus blijkbaar iemand anders ben dan dat stemmetje in mijn hoofd; dan mijn gedachten. Ik kan daadwerkelijk kijken naar wat ik allemaal denk. Probeer maar eens. Er lijken dus 2 losse ‘partijen’ bij betrokken: ik en mijn gedachten.
Topdrukte
Euhm, ja, dat kan ook een open deur zijn, want hoe vaak hoor je wel niet; ‘je bent niet je gedachten’? Zeker de mensen die iets met bijvoorbeeld NLP hebben gedaan. Maar volgens mij zit er nog een best groot verschil tussen horen/denken ’ik ben niet mijn gedachten’ en het ervaren. Althans, ik vind het best een aparte toestand.
Het lijkt erop dat gedachten een soort eigen leven leiden. Onze hersenen zijn de hele dag druk met het interpreteren van de dingen die we zien, horen en ervaren. We associëren alsof het een lieve lust is. Tel daarbij alle overpeinzingen en gedachten over gisteren, vorige week of morgen op, en de topdrukte upstairs is een feit. Meestal zo erg dat we als het ware meegesleurd worden op die snel stromende gedachten-rivier. En dat zonder dat je je er echt bewust van bent.
Loskoppelen
Maar dat hoeft dus niet. Je kunt als het ware even afstand nemen en kijken naar je eigen gedachten. Je koppelt je dan eigenlijk even los. De ‘ik’ in dit geval, is de waarnemer, dat ben jijzelf. En je gedachten komen en gaan. Alsof jij de ruimte bent waarin die gedachten ontstaan.
Trucje
Een handig trucje om die switch te maken van gedachten naar toeschouwer is door heel goed te letten op je ademhaling. Je kunt namelijk niet bewust ademhalen en denken tegelijk. En dan even rustig kijken naar de gedachten die opkomen. Want ja, je zult merken dat je hoofd de hele tijd tegen je wil praten en dat je hierdoor heel gemakkelijk weer meegesleept wordt; in een fractie van een seconde. Als je dan weer terug gaat naar je ademhaling, kun je er weer uit stappen.
Wees vooral niet bang dat je hiervoor een meditatiespecialist moet zijn of dat je allerlei stilteweekenden moet bezoeken. Nee, dit kan gewoon nu, achter je bureau, thuis op de bank of in de auto. Een halve minuut per keer is al genoeg. Na verloop van tijd zal het steeds gemakkelijker gaan dus probeer het wel een tijdje vol te houden. Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik kom er hierdoor steeds meer achter dat ik meer dan dat stemmetje/poppetje in mijn hoofd ben. Hersenen zijn per slot van rekening ook maar gewoon een zak van anderhalve kilo met vooral veel vocht en zout. Dat is toch niet WIE jij bent?
