Natuurramp ‘mens’

Je kunt tegenwoordig geen krant of internet nieuwspagina meer inkijken of je leest wel zorgwekkende berichten over de natuur; de ozonlaag, het uitsterven van diersoorten, opwarming van de aarde, tsunami’s  of ongeoorloofde delving van grondstoffen. We maken er op punten wel een beetje een potje van.

schaamteloos
Natuurlijk is er ook tegenwicht in de vorm van kleine groeperingen mensen die menen dat ze de aarde te moeten beschermen. Dat ze mensen moeten laten inzien dat je je niet maar zo van alles kunt toe-eigenen omdat je er financieel beter van wordt. Ik ben hier absoluut een voorstander van want het lijkt alsof het denken en handelen van veel mensen uitsluitend gericht is op geld verdienen en het liefst steeds meer. Welke invloed dit op langere termijn heeft op het leefklimaat en op de gezondheid van de planeet zal ze aan hun spreekwoordelijke reet roesten. Financiële overwegingen staan aan de wieg van veel rottigheid waaronder het schaamteloos negeren van de omgeving waarin we leven. En dan bedoel ik niet alleen de buurt/dorp/stad, maar het geheel van zeeën, land, atmosfeer en biosfeer.

dominant?
Ergens zit er in mij een soort gedachte die moeilijk onder woorden te brengen is maar erop neerkomt dat ik het allemaal niet zo heel goed begrijp. Hoe kan het dat wij mensen in een soort van andere wereld lijken te leven, een wereld die los staat van de natuur. Dat we ons als ‘soort’ een beetje boven al het andere plaatsen. Dat we denken dat we in staat zijn om de natuur als het ware te domineren en dat het allemaal niet zo gek veel uitmaakt wat we doen want er moet toch geld verdiend worden? Onze economie moet toch groeien?

weegschaal
Maar tegelijk besef ik me dat dit voor de planeet zelf eigenlijk helemaal niet zo verschrikkelijk is. Een natuurramp is een ramp voor de mens, niet voor de natuur. Wij mensen zijn denk ik, vanuit het perspectief van de natuur gezien, de grootste ramp. De aarde als systeem is continu in evenwicht als een soort weegschaal. Als er rechts iets af gaat, reageert links onmiddellijk om het evenwicht te herstellen. Uiteindelijk zijn wij daarvan gewoon een onderdeel. Van het grote geheel dat zichzelf in stand houdt, haar eigen evenwicht zoekt en bewaart. En daar hebben wij niet zo gek veel over te vertellen. Hoog water, tsunami’s, orkanen, droogte, extreme kou. Daar moeten wij, als het eenmaal zo ver is, ook maar gewoon mee dealen; dan staan we ook min of meer machteloos toe te kijken.

Zou het zo kunnen zijn dat wanneer we ons iets minder afscheiden, ons iets minder uniek of machtig voelen ten opzichte van de planeet en we deze afhankelijkheid onder ogen zien, we dan de verantwoordelijkheid weer nemen en een beetje respect hebben?

Want; wie steekt zijn eigen ‘huis’ nou in de fik? Zeker als je weet dat dit het enige huis is waarin je ooit kunt wonen…

Deel dit bericht: