Misschien heb je dit vroeger op de lagere school ook wel eens gehad. Je doet enorm je best op een rij sommen of de topografie van Zeeland, je maakt je proefwerk en wat gebeurt er… Nul fout! Héé, dat is apart; hoezo nul fout en niet ‘alles goed’? Snap je wat ik bedoel? We zijn met z’n allen erg gericht op wat er allemaal niet goed gaat; het aantal fouten. Waarmee we het negatieve als uitgangspunt nemen. En zeg nou zelf; ‘alles goed’ in grote letters bovenaan je schriftje staat toch ook veel leuker dan het ietwat abstracte ‘nul fout’?
Het lijkt ons wel met de paplepel ingegoten. En nu ik volwassen ben zie ik deze manier van denken ook regelmatig langskomen. Neem bijvoorbeeld het personeelsmanagement van veel bedrijven. Tijdens functioneringsgesprekken wordt de functieomschrijving er nog even bij gepakt en krijgt de medewerker een aantal punten hieruit voorgeschoteld die nog niet helemaal gaan zoals het zou moeten. Ojee, 3 fout… we noemen ze ontwikkelpunten en de betreffende medewerker wordt vriendelijk verzocht (maar regelmatig heeft dit een dwingender karakter) hiermee aan de slag te gaan in de komende periode.
Maar stel je voor dat deze medewerker op een aantal punten volgens of zelfs boven de norm functioneert. Wordt hier dan evenveel aandacht aan besteed? Mag deze medewerker hier ook extra tijd in steken om nóg beter te worden? Ik zou zeggen doen! Omdat ik geloof dat mensen die aangesproken worden op hun talenten en de kans krijgen hierin te groeien aanzienlijk beter presteren in organisaties, meer verantwoordelijkheid dragen en bovendien gelukkiger zijn.
Dus laten we eens kijken hoe het leven eruit ziet als we het omdraaien en het positieve als uitgangspunt nemen en ons wat vaker afvragen: “wat gaat goed?” En ook; “hoe kan het wel?” Ik denk dat je hiermee werkelijk het verschil kunt maken. Voor jezelf en voor de mensen om je heen. (en misschien ook voor de drogisterijen die de maagzuurremmer-verkoop opeens drastisch terug zien lopen….)