Gelijkwaardigheid is voor mij zo’n beetje het allerbelangrijkste in de omgangsvormen en communicatie/interactie met anderen. En dan bedoel ik niet gelijkwaardig doen, maar je daadwerkelijk gelijkwaardig voelen aan de ander. Want welbeschouwd is ieder mens natuurlijk even veel waard als wie dan ook. De zwerver onder de brug, de directeur van Shell, de gehandicapte in een instelling; alle drie zijn ze in hun mens-zijn gelijk..
Eigen pad
Iedereen bewandelt zijn eigen pad in het leven, heeft zijn eigen kwaliteiten en tekortkomingen en doet wat hij doet op zijn eigen manier. Dat is een feit en dat maakt ons verschillend. Maar wat je doet en hoe je dat doet zegt helemaal niets over je waarde als mens. Je waarde daalt bijvoorbeeld niet als je verslaafd raakt of je baan verliest. Net zo goed als dat je waarde niet stijgt als je leiding geeft aan 180 man of als je een dikke auto rijdt. Je hebt alleen andere talenten, vult je leven anders in of vindt andere dingen belangrijk, maar dat betekent niet dat je een beter mens bent. Gewoon anders dan anderen… Net zoals iedereen!
2 werelden?
Toch bemerk ik heel regelmatig dat mensen zich gemakkelijk zowel meer als minderwaardig voelen ten opzichte van iemand anders. En wat gebeurt er dan? Er ontstaan als het ware 2 werelden waartussen communicatie en contact enorm lastig is. Ik vind dat ook zo zonde! Mensen kunnen zoveel van elkaar leren, maar slagen er niet in de muren te doorbreken en eens goed te kijken naar de mens tegenover zich. Ze blijven hangen in hokjes, rollen, status, macht, aanzien. Willen zichzelf (zowel in positieve als negatieve zin) direct meten aan de ander. En waarom? Vanwege houvast, eigen onzekerheid, of doordat we altijd liever bezig zijn met het beoordelen van de ander in plaats van met onszelf? Mooi ‘voer’ voor een volgend blog..
Gelijkwaardigheid: norm en universele waarde!