Luisteren doen we natuurlijk allemaal en eigenlijk de hele dag door en er zijn al veel boeken geschreven over hoe je de ander kunt laten merken dat je luistert. Maar wat is voor jou de definitie van luisteren? Gaat dat over hummen en knikken of om oprechte en onverdeelde aandacht?
Ik zou zelf zeggen dat het om het laatste gaat. Ik merk regelmatig dat we in gesprekken zo met onszelf en onze gedachten bezig zijn dat we de ander een beetje uit het oog verliezen. Bewust contact maken is dan belangrijk. Hoe je dat doet? Door in de eerste plaats de ander aan te kijken. Ik bedoel echt aankijken en je verdiepen/invoelen in wat hem of haar beweegt. Daarnaast is het van belang dat je je eigen gedachten even loslaat. Proberen in het hier en nu te zijn en je geen zorgen te maken over hoe je overkomt, of je jasje wel goed zit, welke vervolgvraag je zal gaan stellen of wat je vanavond gaat koken.
En als dat lukt… dan heb je echt een mooi gesprek. De ander voelt onmiddellijk dat je aandacht hebt en er echt ‘bent’; er ontstaat een soort flow of sfeer waarbinnen je niet alleen de woorden uitwisselt, maar ook daadwerkelijk contact tot stand brengt. Dit zijn ook de gesprekken die, qua tijd, voorbij vliegen!
Ook de paarden waarmee ik werk drukken mij, ten aanzien van dit onderwerp, steeds met de neus op de feiten. Als ik er niet helemaal bij ben doordat ik aan allerlei dingen denk en dus niet 100% naar ze ‘luister’, merk ik dat direct. Doordat ze snel afgeleid zijn, met andere dingen bezig gaan en niet meer doen wat ik van ze vraag. Ja, dan kun je denken; ze luisteren niet en nu moet ik de druk verhogen en misschien wel gaan eisen. Maar dat blijkt geen handige weg want eigenlijk luisteren ze juist extreem goed en leren ze mij om mijn gedachten weer los te laten en contact met ze te maken om zo volledig in ‘het gesprek aanwezig te zijn’.
Dus eigenlijk is hun boodschap: luisteren? Laat los!