Ik, een kuddeleider?

Dienstbaarheid en de mooie les van een paard

Zoals je wellicht weet, zet ik regelmatig paarden in tijdens trainingen, de teamontwikkeling- en  individuele begeleidingstrajecten die ik aanbied. Dat is niet ‘maar zo’ of omdat ik paarden wel leuk vind, maar omdat je op deze manier enorm snel, diep inzicht krijgt in onderliggend gevoel, intenties, drijfveren en overtuigingen. Hier kan ik echt uren over verder praten (en wellicht komt dat in een volgend blog wel), maar vandaag wil ik een persoonlijke ervaring met je delen.

Ik heb zelf, sinds een klein jaar, een paard, Amy, waar ik veel mee ‘ben’. Af en toe zie je ons samen rondrennen en op andere dagen draagt ze mij op haar rug. Nou is het zo dat ik nogal dienstbaar ben ingesteld en ik heb periodes en situaties gekend dat ik mezelf compleet kon wegcijferen om aan de verwachting en wensen van de ander(en) te voldoen. Dat is natuurlijk voor niemand goed. Niet voor mijzelf en ook niet voor de ander die op een gegeven moment ook niet meer weet ‘wie Miranda is en wat zij wil’. Hierover heb ik regelmatig gesprekken gehad en inmiddels is mij duidelijk waar dit vandaan komt en hoe ik hier mijn weg in kan vinden zonder mijzelf uit het oog te verliezen. Deze inzichten hebben mij erg geholpen om in elk geval verstandelijk de vinger op de zere plek te kunnen leggen.

En…..toen was Amy er die mij ditzelfde keer op keer laat voelen en ervaren. Op haar eigen, geduldige manier, vol van respect, leeg van oordeel, onomwonden en oorverdovend duidelijk. Amy geeft als geen ander aan waar ze van mij duidelijkheid verlangt; een richting, een doel, een tempo. Haar oeroude overlevingsstrategie (Amy is een kudde- en prooidier) zorgt ervoor dat ze mij en onze omgeving continu scant, met mij in contact blijft en me bijna dwingt om mijn gedachten los te laten en vanuit rust en gevoel te handelen. Waarom? Omdat ze wil samenwerken, ze zoekt een stabiele basis, veiligheid, vertrouwen en iemand die haar vertelt waar we samen heen gaan. Als een ware (kudde)leider..

Nou, dat is voor iemand zoals ik, die ergens diep van binnen graag de ander laat ‘bepalen’, natuurlijk niet altijd even vanzelfsprekend. Elke keer als ik twijfel, even in mijn hoofd zit of teveel ‘uit handen wil geven’ laat Amy mij dat zien. Door bijvoorbeeld stil te gaan staan. Geduldig wachtend totdat ik weer écht duidelijk ben (vanuit intentie) in wat we gaan doen. Of ze laat me direct mijn twijfel zien door zelf te twijfelen; “euhm wat wilde je nou?” En als ik dreig de boel uit handen te geven kan ze in een enkel geval echt totaal wat anders gaan doen dan ik verwacht. En ja, met een paard van zo’n 500 kilo is dat best confronterend…

Zo helpt Amy mij keer op keer. Door mijn valkuilen zichtbaar te maken en me bewust te laten zijn van  wat ik doe en voel, hoe ik ‘erin zit’ en wat ik zelf wil. En dit werkt natuurlijk ook (of misschien wel juist!) door in het contact met mensen.

Deel dit bericht: