Verkeerd verbonden?

Iedereen heeft wel 100 vrienden en contacten op bijvoorbeeld Facebook en LinkedIn en als je in je telefoon kijkt, staan daar ook een heleboel mensen in met wie je groeps- of 1 op 1 berichten uitwisselt via Whatsapp. De hele dag staan we in verbinding met al deze mensen. Populariteit lijkt samen te vallen met het aantal vrienden en de uren die je op deze manier met mensen kletst en uitwisselt.

We ‘facebooken!’
En ja, dat is allemaal best sociaal; we delen foto’s, filmpjes en vertellen doorlopend wat we aan het doen zijn. Ik ben geen tegenstander van social media, sterker nog, ik zie ook mooie mogelijkheden. Social media stellen ons bijvoorbeeld in staat om met veel meer mensen contact te onderhouden. Die oude jeugdvriendin bijvoorbeeld, hoef je op staat niet meer te ontwijken (en dat doen we…!) om te ontkomen aan een uitgebreid wat ongemakkelijk gesprek over de afgelopen 8 jaar. Via Facebook hebben we het reilen en zeilen al gevolgd. “Ach, ik zag dat je dochter vorige week jarig was, nog van harte! En hoe ging het met die belangrijke presentatie? Ah fijn, nou ik loop weer verder, we Facebooken!” en klaar…. Perfect voor het bijhouden van de wat oppervlakkiger contacten.

Cocon
Zodra er echter wat meer diepgang geboden is of we ons in het dagelijkse sociale leven bevinden, denk ik dat we met alle social media en technologische ontwikkelingen een wat onhandige weg zijn ingeslagen. Ik zie om me heen mensen die, zodra ze bijvoorbeeld even moeten wachten, gelijk in de telefoon duiken om te hele santenkraam te checken en verbinding te maken met de digitale achterban. Terwijl er om hen heen allemaal mensen zijn. Kijk bijvoorbeeld eens naar het treinreizen. Waar je een paar jaar geleden nog leuke gesprekken had met medereizigers, zit iedereen nu in zijn eigen cocon achter een laptop of de telefoon. Waarom zou dat zijn? We lijken in dit soort sociale situaties het digitale contact te verkiezen boven het face to face contact met de mensen die zich in de buurt bevinden.

In verbondenheid
Zou dit te maken kunnen hebben met het feit dat wij het stiekem best moeilijk vinden om echt contact te maken met de mensen om ons heen? Zodat we eigenlijk steeds een beetje meer afgescheiden en afgesloten raken van deze sociale context waarin we ons bevinden? Ik merk tijdens de trainingen en coaching met paarden in elk geval wel regelmatig dat mensen het lastig vinden om daadwerkelijk of echt contact tot stand te brengen met de ander. Vastgezet door alle gedachten en hedendaagse gewoonten lijkt het een steeds grotere opgave te zijn om zonder al te veel in ons hoofd te zitten de verbinding aan te gaan met de ander. En dat is toch ontzettend jammer! Mensen zijn echt bedoeld om op deze manier met elkaar te communiceren en samen te leven, in verbondenheid. Dit werkt voor ons als het water dat de plant doet groeien. Het zorgt onder andere voor wederzijds begrip, zelfkennis en een soepele communicatie.
Tenslotte;  echte verbinding maak je niet met een apparaat, maar met je hart

Deel dit bericht: