Onverwacht contact

Eerder deze week reed ik in mijn auto in Zutphen en vlak naast me gooide een kind zijn jasje uit de kinderwagen. Beide ouders letten even niet op en het achterblijvende jasje bleef onopgemerkt… Ja,  wat doe je dan? Even de aandacht trekken natuurlijk. Ik toeterde kort en gebaarde dat dat jasje nog achter hen lag. En wat er toen gebeurde gaf me toch een beetje een akelig gevoel. Na mijn getoeter kreeg ik eerst een enorm dreigende blik toegeworpen (van zowel vader als moeder); zo van ‘wat moet je!’.. euhm… ik nogmaals gebaren naar dat jasje en als een soort totale gedaanteverwisseling verscheen er een dikke lach op beide gezichten en gingen er duimpjes omhoog. Goh..

Zelfbehoud
Omdat ik dit zo heel bewust meemaakte en voelde wat het met me deed bleef ik er nog wat over doordenken. Gek eigenlijk dat als totaal vreemden onverwacht en rechtstreeks contact met ons maken, we dan vaak heel assertief of juist defensief reageren. Ik doe dat zelf vast ook. Ik heb gelezen dat dit vooral voortkomt uit ons oerinstinct om ‘bang’ te zijn voor vreemden. Het zoogdier in ons moet in een fractie van een seconde uitvogelen of iemand een gevaar betekent of niet; en dan kun je er voor de zekerheid in die allereerste instantie maar van uit gaan dat die ander kwaad in de zin heeft en alles in paraatheid brengen om in de tegenaanval te gaan. Zodat je de ontmoeting niet met je leven hoeft te bekopen. Wantrouwen uit zelfbehoud dus. Bovendien geen bewust gestuurde reactie. Dus ik hoefde me niet persoonlijk aangesproken te voelen in die auto (dat deed ik toch een beetje).

IJsbreker
Wel kan ik er van leren. Eens goed letten op wat ik zelf doe in dit soort onverwachte situaties en me er van bewust zijn dat mijn eerste reactie instinctief is en al lang niet meer noodzakelijk om te overleven. Althans in nagenoeg alle situaties en zeker op een mooie zomermiddag midden in Zutphen. Het zou in mijn ogen goed zijn voor het complete systeem waarin we leven als we vreemden niet vanuit angst benaderen, maar vanuit hartelijkheid. Misschien zelfs met een glimlach. Een lach breekt het ijs onmiddellijk omdat het een –ook weer oeroud- signaal afgeeft dat je te vertrouwen bent en dat alles ok is. Ook weer typisch zo’n geval van; verbeter de wereld, begin bij jezelf.

Tenslotte: A smile is a window on your face to show your heart is at home. 

Foto: Stichting het Limburgs Landschap, Henk Heijligers

Deel dit bericht: